Hakan Casares: "Non se pode entender a Carlos Casares e a súa obra sen A Limia"

Xinzo de Limia

El 9 de marzo, se cumplieron 20 años del fallecimiento de Carlos Casares, poeta, maestro y periodista ourensano, que pasó su juventud en Xinzo de Limia, lugar con el que mantuvo siempre un vínculo especial, tal y como han destacado sus familiares.

“Hai moitas partes de Xinzo que aínda manteñen a súa lembranza.” cuenta en Hoy por Hoy A Limia Hakan Casares, hijo del escritor, y administrador de la fundación dedicada al autor “os anos cruciais da súa infancia pásaos alí, e da Limia procede boa parte do seu imaxinario, aparte da tradición de Carlos como narrador oral. Non se pode entender a Carlos Casares e a súa obra sen A Limia”.

“Sempre terei unha visión subxetiva da cuestión do legado de Carlos Casares” bromea “pero sí se pode dicir, vendo á xente que o tratou en vida e o cariño co que o lembra, que a súa pegada se mantén. E tamén, vendo a xente que por idade non poido tratalo, ou que só o lía nos xornais, que o lembra e o conmemora léndoo e pondo en valor todas as cousas polas que loitou”.

“Foi unha sorte moi grante telo como pai” sigue relatando Hakan, “o que aprendín con él non foi do máis común. Non porque me animara a ler obras eruditas, senón tamén por escoitalo. Gran parte do meu bagaxe cultural ven dos anos que puiden convivir con él. E se a perda é grande para calquera, para min o é aínda máis”.

Acerca de cómo se ha ido construyendo la figura pública del que fuera responsable del traer a la lengua gallega obras como El Prinicipito, o El Viejo y el Mar, Hakán Casares no identifica a su padre como alguien que buscara elogios ajenos. “Eu creo que buscou dunha maneira consciente que a súa obra tuvera certa popularidade. Pero non pola pulsión artística de que a obra se coñeza e expanda a figura do artista, senón dende unha militancia cultural e artística pola cal, se a súa obra triunfaba, sería un éxito para a lingua galega”. También destaca de Casares su faceta como autor infantil “lembro que desfrutaba moito escribindo esas obras. Moita da obra infantil que escribiu (A Galiña Azul, As Laranxas máis laranxas de todas as laranxas...) a fixo porque era consciente de que a producción literaria para nenos en galego era case inexistente. E logo estaba o emprego da linguaxe, unha linguaxe sinxela, que se puidera entender fácilmente”.