Un vermú na estación da Portela: 120 anos da chegada do tren a Barro

Barro

Nesta edición de Vermú con SER collemos o tren e paramos en Barro para tomar un Vermú na cantina de A Portela. Lembren que este concello limita ó norte con Portas, ó sur con Poio e Pontevedra. Moraña está no este e Meis no oeste. Saiban que a unión con Vilagarcía e Santiago polas vías do tren, chegou en 1899 co trazado Carril-Pontevedra. Foi toda unha revolución por moitos motivos.

A chegada do tren a un concello como Barro marcou xeneracións, fogares e familias. O tren foi un medio de vida para os guardeses de Parranda. Tamén testemuña de xóvenes parexas que se namoraron e afincaron a súa familia no concello.. Así foi como dende 1899 no concello de Barro o tren, sen darse conta, pasou a ser a banda sonora de cada día.

Señores viaxeiros…poñemos en marcha a máquina do tempo coa chegada do tren ó concello de Barro con José Seijo, presidente da Asociación Cultural Barosa e Amigos da Portela; Sofía Solla Rubial, neta dos “guardeses” coñecidos como “Os de Parranda" e María Outón Fernández, coñecida como “Maruja”, bisneta dun traballador que participou na construcción da vía do tren e acabou casando en Barro.

O que Sofía non chegou a contar é que, sendo unha nena, con 12-14 anos, camiñaba á par das vías coa máquina de coser enriba da cabeza. Cosía nas casas por cinco pesetas e a comida. A vía do tren era o mellor atallo dende a súa casa. Voltaba sen luz, có asubío das ramas das árbores nas noites de inverno.

Maruja, de rapaza, unha noite de lúa chea camiñando pola beira da vía co seu irmán, topouse co lobo de frente. Cando o seu irmán a avisou parado no camiño, o seu medo medrou tanto que ela o que viu foi unha vaca.

José Sofía e Maruja, ainda tiveron tempo de nos contar fora de antena, que a casa dos Cancela tremía cada vez que pasaba o tren. Unha das tres rapazas dos seis fillos que eran, enfermou de escarlinata púxose maliña. Tanto…que por orde do médico o tren non pitou mentres ela non se recuperara. Deixaba de pitar na Portela e non voltaba a facelo ate pasar a casa dos Cancela. A rapaza, Benigna, curou.

Ampliar