Juan Gil: As enormes diferenzas entre o xogo, o xoguete e o videoxogo

Vigo

Temos que recoñecer a importancia do xogo e satisfacelo. Esa é a achega do pediatra Juan Gil, presidente da Asociación Española de Pediatría Social, no oitavo seminario da Facultade Ágora. “O xogo é un impulso, unha forma primaria de interactuar cos demais”.

“En principio, o xogo é individual, un momento imprescindible para o desenvolvemento cerebral, a coordinación motora e a relación cos demais. Despois é compartido, e iso xa necesita espazo e compañía”, comenta Gil. “Ese xogo, hoxe, desenvólvese nas escolas infantís, onde é moi importante estimular o xogo activo”.

Pero tamén é importante previr o xogo en pantallas, xa que reduce ao neno ou nena a ser un simple espectador, pasivo e sen interacción. As pantallas non deben utilizarse antes dos 3 anos, e máis adiante debe facerse de xeito tutorizado, xa que o xogo tecnolóxico trae consecuencias contrarias aos beneficios que outorga o xogo activo: sedentarismo, individualismo e illamento.

Outra dimensión prexudicial é a confusión que existe entre xogo e xoguete, xa que este último adoita derivar nun obxecto de consumo, e en moitas ocasións fai un papel disuasor do xogo propiamente dito. “O xogo activo é fundamentalmente exterior. Con el apréndense dimensións importantísimas na vida como a diversidade, a relación, as regras, o traballo en equipo, o buscar obxectivos comúns, gañar ou perder… e ao desenvolverse nun plano de igualdade, estimúlase a confianza”.

O neno ademais crea espazos de vida autónomos que reforzan o seu espírito de pertenza á comunidade: “O grupo establece o seu control sobre a persoa, pero o individuo mantén o seu papel, a súa función”.

Entre as recomendacións expostas polo pediatra sublíñase sobre todo a limitación do tempo de pantalla e o fomento absoluto do xogo en exteriores, e se é posible en espazos de xogo non vixiados, xa que estes “son a antítese do que debe ser o xogo, que ten que exercerse en liberdade absoluta”.