María Casares, unha vida oculta entre panos

A Coruña

Quedan catorce días para que termine 2022 e con el tamén o Ano Internacional María Casares. Durante os últimos meses Xunta e Concello organizaron exposicións, coloquios, libros, obras de teatro e outras actividades con motivo do centenario do nacemento da actriz coruñesa. Cando preguntamos a pé de rúa por Casares hai reaccións variadas, desde sorrisos de admiración a rostros confusos.

De avoa cigarrera. O seu pai, Santiago Casares Quiroga, figura fundamental na historia republicana. A infancia de María Casares marcaría a súa personalidade e a súa identidade. En 1931, coa proclamación da Segunda República, afástase do seu fogar rumbo a Madrid. No 1936, tras o estalido da Guerra Civil, con apenas 13 anos, chega exiliada a París. Alí pasaría gran parte da súa vida. O país transpirenaico sería quen de gozar dos seus dotes para a actuación, pero tamén do seu discurso político, ético e social. Mentres tanto, María Casares nunca esqueceu A Coruña. O acento tampouco a abandonaría.

A memoria colectiva coruñesa e española, con todo, si que esqueceu a María Casares. Polo menos durante un tempo. Xosé Aldea é o comisario do programa de actividades organizado polo Concello ao redor de María Casares.

O espírito do Ano María Casares foi recuperar un pouco desa memoria arrebatada a ollos de Aldea. Segundo fontes municipais o Concello organizou 83 actividades. Un número ao que debemos sumar as promovidas pola Xunta de Galicia, 14 en total. Carlota Follea é a coordinadora do Ciclo de Conferencias de María Casares.

Unha actividade que, asegura Follea, puxo A Coruña no centro e contou con figuras craves para entender a María Casares como Catherine Camus, filla do filósofo que foi parella de María Casares, Albert Camus; Lluís Pasqual e Josep Maria Flotats.

Un ano no que se lembrou a figura de María Casares pero que, inciden Follea e Aldea, debería estenderse. Non quedar no que puido ser e non foi, senón recuperar e reclamar unha figura crave para A Coruña.