Polita naiz

Bilbao

Arte ederretako museoan dagoen E gelako ispiluan isladatuta ilusten dut neure burua. Polita naiz. Harago noa, ederra naiz.

Ikastolan jasan behar nituen irainak berdin zitzaizkidan gehienetan, neska gogorra naizelako. Gehienetan, hor dago arazoa. Batzuetan, inguratzena ninduen eta nik neuk eraiki nuen harresia arrakalatu egiten zen. Horrela, gutxinaka zartadura txikiak handituz joan ziren.

Egun batean bereziki ahul sentitzen nintzenean negar bizian hasi nintzen.Irakasle batek ikusi ninduen. Guztian kontatu nion bere bulegoaren lehioaren beirak hasi nintzen itxuraren oroigarri burlatia izanda. Kontua serioa zen. Aitzitik, irakaslea ez zen besoak uztarturik gelditu veste askok egiten duten bezala, ez. Nire gurasoen eta haren laguntzarekin arrailak desagerrarazi ziren murrutik. Eta orain inoiz baino politagoa, ausartagoa eta boteretsua ikusten dut nire erreflexua ispiluan.